Beste Maarten,
Ik zag je staan aan de start van je onmenselijke prestatie om 200 kilometer te gaan zwemmen. Ik heb 500 meter geprobeerd door een kanaal in Friesland met golfslag en wind tegen. Dat vond ik voor mijn gevoel al tien keer langer dan in het zwembad twintig baantjes trekken. Je stond daar in je zwempak met je lieve vrouw tegen je aan gekleefd. Muziek van Bowie; Space Oditty. Dat nummer heb ik vervolgens nog een aantal keer geluisterd, zo mooi vond ik het. Voor jou was het de ode aan je vriend die de vreselijke ziekte niet overwon. Jij wel. En daarom zet je je nu met hart en ziel in voor alle lotgenoten. Jij weet als geen ander hoe waardevol het leven is. En dat besef heeft in jou een haast onmenselijke kracht losgemaakt om 200 kilometer te zwemmen en daarmee meer dan vijf miljoen euro sponsorgeld op te halen voor al die mensen die nog na jou ziek worden. Ik vind je een held. En ik zie het meer om mij heen.
Richard die zijn vrouw verloor door de vreselijke ziekte en besloot om een jaar lang elke dag een marathon te rennen door Europa en zo geld op te halen. Je maakt dus iets verschrikkelijk ingrijpends mee, je komt op een kruispunt te staan in je leven en je kiest er uiteindelijk voor om een grootse prestatie te gaan leveren. Als een soort tegenwicht voor het onheil waar je doorheen bent gegaan. Ik heb hier groot respect voor. En ik vraag me af of ik dat ook zou kunnen. Of zou ik me zelf verschuilen in een donker hoekje en mezelf begraven in mijn verdriet? Het zou zomaar kunnen. Het maakt mijn respect voor de mensen die het tegenovergestelde doen alleen maar groter.
Ik heb dit jaar veel helden mogen ontmoeten bij onze theatervoorstellingen.
Militairen die werken voor de Landmacht. Mensen waarvoor de werkomstandigheden door vele oorzaken verre van ideaal zijn en waarbij menig ander al lang de handdoek in de ring had gegooid. Dan je maar verschuilen in een stil hoekje… Mijn helden niet. Ze blijven trouw aan hun taak met hun eigen leven als hoogste inzet. Een taak waar ze vooral anderen mee dienen. Het is eigenlijk van dezelfde orde als dat van Maarten.
Zo ook al die agenten die dagelijks de onderkant van onze samenleving tegenkomen. Een baby moeten reanimeren (wat helaas niet lukte…) om daarna door buurtbewoners uitgescholden te worden omdat ze hun politieauto geparkeerd hadden op de stoep voor hun deur. En toch gaan ze door. Omdat ze geen andere keus willen maken. Het moet van henzelf. Groot respect voor die daadkracht. Ook voor de zorgverleners van Philadelphia die in De Theaterloods komen om geïnspireerd te raken. Om morgen weer het intense werk voor mensen met een beperking vol goede moed voort te zetten. Wij probeerden jullie te inspireren. En jullie inspireerden vooral mij en mijn collega’s.
Namens het team van Productiehuis Plezant en De Theaterloods dank voor alle mensen die we mochten ontmoeten de afgelopen maanden. Met jullie grootse prestaties.
Er zwemmen dagelijks veel mensen door de kanalen en meren van ons land…. Ik ga proberen om deze zomer meer dan 500 meter te zwemmen. Ik wens jullie allemaal een heerlijke zomer toe.
Walter Supèr
